Το γέλιο ξεπηδάει αυθόρμητα… παρά την 

ελαφρά κωμική δομή του έργου συναντούμε βαθύτατες διανοητικές βάσεις. Το κωμειδύλλιο αυτό προέκυψε από μια 

συζήτηση του συγγραφέα μ’ έναν φίλο του, στους πρόποδες της Ακρόπολης. 

Η αξία των πραγμάτων δεν είναι άλλη 

απ’ αυτήν που εμείς τους αποδίδουμε. 

Κάθε γνώμη είναι ισάξια με τη διαμετρικά 

αντίθετή της και στη συζήτηση, κανένα 

επιχείρημα δεν είναι αντάξιο της 

πεποίθησής μας. Τίποτε δεν υπάρχει 

αντικειμενικά αλλά μόνο σε σχέση με εμάς

τους ίδιους. Αυτά τα υποτιθέμενα 

παράδοξα αποδεικνύουν –αλίμονο!- την 

αδυναμία και την αστάθεια του 

ανθρώπινου λογισμού που είναι κωμικός 

ή τραγικός, ανάλογα με την περίπτωση.

Αυτό που παραδεχόμαστε ως αλήθεια, 

δεν είναι παρά μια πολύ σχετική αντίληψη.

Τοιουτοτρόπως, δύο γνώμες μπορούν να 

είναι ταυτόχρονα αληθείς ή ψευδείς σε 

σχέση προς την οπτική γωνία στην οποία 

τοποθετούμαστε. Ο Κορομηλάς 

επωφελήθηκε πολύ επιτήδεια απ’ αυτές 

τις αφαιρέσεις στην κωμωδία του η οποία 

λάμπει κι ακτινοβολεί από πνεύμα. 

Προκειμένου να εξάρει το ενδιαφέρον του 

αρχικού αξιώματος, το κόσμησε με 

θέλγητρα αγαπητά σε κάθε Έλληνα, με τη 

συζήτηση και την πολιτική, 

εκμεταλλευόμενος το θέμα του 

προαιώνιου ανταγωνισμού μεταξύ 

Αθηνών και Σπάρτης.

Ο θάνατος του Περικλέους, γεγονός 

ηλικίας εικοσιπέντε αιώνων, χρησιμεύει 

ως πρόσχημα, για να αναστατώσει μια 

ελληνική αστική  οικογένεια. Απ’ άκρη 

σ’ άκρη αυτό το έργο είναι μια απόλαυση!

Μια ωραία και βαθιά σάτιρα των 

ανθρώπινων πεποιθήσεων και της 

λογικής…